SPORT INJURIES IN FOOTBALL

BLESSURES SSPORTIVES DANS LE FOOTBALL

فوتبال ورزش مورد علاقه طيف وسيعي از افراد، در سنين متفاوت و با درجات مختلفي از تجربه بوده و اين علاقه روزافزون است. مسلما هرچه محبوبيت اين ورزش بيشتر شده و تعداد بيشتري به آن بپردازند احتمال بروز آسيب هاي ورزشي ناشي از آن هم افزايش ميابد.

آمادگي براي فوتبال

ورزش فوتبال نياز به آمادگي در سه زمينه هوازي (استقامت) و بيهوازي (قدرت) و کششي دارد. يک ورزشکار فوتباليست بايد با انجام مرتب نرمش هاي هوازي يا استقامتي ظرفيت هاي قلبي ريوي خود را افزايش دهد. خستگي يکي از علل افزايش ميزان بروز آسيب هاي ورزشي است و ورزشکار ميتواند با افزايش ظرفيت هاي قلبي ريوي ديرتر خسته شده و در نتيجه احتمال بروز آسيب را کاهش دهد.

او همچنين بايد بطور مرتب نرمش هاي بيهوازي يا قدرتي را انجام دهد تا بتواند عضلات نيرومندتري داشته باشد. عضلات نيرومندتر موجب کاهش استرس و فشار وارده بر مفاصل و کاهش کشش بيش از حد به رباط ها و تاندون ها گشته و بدين ترتيب احتمال بروز آسيب هاي ورزشي را کاهش ميدهد.

انجام نرمش هاي کششي بايد جزئي از فعاليت هاي پايه اي يک فوتباليست باشد. بدون انجام اين نرمش ها قابليت انعطاف رباط ها و تاندون ها کم شده و احتمال آسيب به مفاصل افزايش ميابد.

آسيب ورزشي در فوتبال

فوتبال ورزشي است که اگر بدون انجام نرمش هاي قدرتي و استقامتي و کششي انجام شود احتمال آسيب رساني بالايي را به بدن دارد. در اين بين تقويت عضلات تنه (شکم و ستون مهره) معمولا در بسياري از فوتباليست ها مورد غفلت واقع شده و همين امر ميتواند موجب افزايش احتمال آسيب شود.

در فوتبال هر بازيکن نه تنها بايد مراقب باشد تا دچار کمترين آسيب هاي ورزشي شود بلکه وي تا حدود زيادي مسئول پيشگيري از وقوع آسيب هاي ديگر بازيکنان نيز هست. بسياري از اين آسيب ها در حين برخورد فوتباليست ها به هم ايجاد ميشوند. دو اصل مهم که ميتواند در کاهش صدمات وارده به بازيکنان ديگر موثر باشد اينست که
•هر بازيکن بايد سعي کند تا از برخورد به پشت بازيکن ديگر اجتناب کرده و از پشت به ديگري ضربه نزند
•بازيکنان بايد مراقب باشند تا در حين برخورد، آرنج خود را پايينتر از شانه نگهدارند تا حتي الامکان به سر و صورت فرد مقابل ضربه اي وارد نگردد

بيشترين آسيب هاي ورزشي در فوتبال در موقعيت فوروارد و بعد از آن در دروازه بان ايجاد ميشود.

شايعترين آسيب هاي ورزشي در فوتبال در اندام تحتاني ايجاد ميشود. بعد از آن آسيب هاي سر و صورت و پس از آن آسيب هاي کمر در درجات بعدي قرار دارند.

آسيب هاي اندام تحتاني در فوتبال

نيمي از آسيب هاي ورزشي در فوتبال در مچ و کف پا و درصد ی نیز در زانو ايجاد ميشوند.

شايعترين آسيب هاي اندام تحتاني در فوتبال رگ به رگ شدن مفاصل و کشيدگي هاي عضلاني است و علت اين آسيب ها معمولا کم بودن قابيت انعطاف مفاصل و قدرت عضلات و ادامه ورزشي در حالت خستگي است.

مهمترين عضلات اندام تحتاني که در يک فوتباليست دچار کشيدگي ميشوند عضلات چهارسر در جلوي ران، عضلات همسترينگ در پشت ران و عضلات ادکتور يا نزديک کننده در کشاله ران است. عضلات پشت ساق هم بطور شايعي دچار کشيدگي ميشوند. مهمترين راه پيشگيري از کشيدگي هاي عضلاني در يک فوتباليست انجام صحيح نرمش هاي کششي قبل از شروع فوتبال است.

مهمترين آسيب زانو پارگي رباط صليبي قدامي است که بطور شايعي در فوتباليست ها ديده ميشود. آسيب هاي غضروف مفصل زانو و پارگي منيسک هم از ديگر آسيب هاي مفصل زانو در ورزش فوتبال است.

آسيب ورزشي

ديگر آسيب هاي شايع اندام تحتاني در بازيکنان فوتبال عبارتند از
•سندروم ايليوتيبيال باند
•تاندنيت کشکک
•شين اسپلينت
•تاندنيت آشيل
•پيچ خوردن مچ پا
•فاسئيت پلانتار

در جوان ها علت شايع درد زانو بيماري ازگود اشلاتر و علت شايع درد پاشنه بيماري سيور است.

آسيب هاي سر و صورت در فوتبال

ضربات شديد وارد به سر ميتوانند موجب اختلال موقت در عملکرد مغز شود که به آن کانکاشن Concussion ميگويند. کانکاشن ميتواند موجب کاهش سطح هوشياري، سردرد و تهوع شود. کانکاشن بندرت بر اثر ضربه سر به توپ ايجاد ميشود و عامل آن بيشتر ضربه سر يک بازيکن به بازيکن ديگر يا به زمين يا به دروازه است. شايعترين علت ضربه به سر برخورد سر دو بازيکن است که هر دو ميخواهند به يک توپ با سر ضربه بزنند. ممکن است آرنج، بازو و يا حتي پاي پازيکن ديگر هم به سر ضربه بزند.

آسيب هاي اندام فوقاني در فوتبال

مکانيسم آسيب هاي ورزشي اندام فوقاني در فوتبال معمولا به صورت افتادن روي دست و يا ضربه يک بازيکن به بازيکن ديگر است.

شايعترين آسيب هاي اندام فوقاني در فوتبال عبارتند از
•دررفتگي شانه
•دررفتگي مفصل آکروميوکلاويکولار
•رگ به رگ شدن مفصل مچ دست
•شکستگي هاي مچ دست

چگونه از آسيب هاي ورزشي در فوتبال پيشگيري کنيم

فوتبال ورزشي پر انرژي و پر برخورد است و بسيار طبيعي است که احتمال بروز آسيب هاي ورزشي در آن زياد باشد. براي اينکه در حين فوتبال کمتر دچار آسيب هاي ورزشي شويم بايد بدني آماده داشته باشيم. آمادگي بدن براي فوتبال به معناي افزايش ظرفيت هاي قلبي تنفسي، افزايش قدرت عضلاني و افزايش قابليت انعطاف مفاصل است.

ورزشکار بايد با انجام مداوم نرمش هاي هوازي که تعداد ضربان قلب و تنفس را افزايش ميدهد بتواند مقاومت خود را بالا برده و توان آن را داشته باشد تا مدت زيادي در زمين چمن بدود خسته نشود. خستگي از علل مهم بروز آسيب هاي بدني است.

ورزشکار بايد با انجام نرمش هايي کليه عضلات بدن بخصوص عضلات تنه، گردن و اندام تحتاني را تقويت کند. عضلات قوي موجب پايدار شدن مفاصل شده و احتمال ايجاد آسيب هاي ورزشي را کم ميکند.

همچنين يک فوتباليست بايد با انجام مداوم نرمش هاي کششي قابليت انعطاف رباط ها، تاندون ها و مفاصل خود را افزايش دهد. اين افزايش انعطاف مانع از بروز بسياري از آسيب ها ميگردد.

دو نکته مهم در پيشگيري از آسيب هاي ورزشي در فوتبال عبارتند از

استفاده از ايزار ورزشي مناسب

وسايل حفاظتي مناسبي بپوشيد. مهمترين آنها ساق بند Shin guard است. در فوتبال آسيب پذير ترين نقطه بدن ساق است و بايد از آن محافظت شود. وسايل و زمين بازي بايد درست و مناسب باشند. سطح زمين بازي نبايد ناهمواري داشته باشد.

قرار گرفتن پا در اين ناهمواري ها ميتواند موجب فشار بيش از حد به زانو و مچ پا و زمين خوردن بازيکن و بدنبال آن آسيب هاي جدي به وي شوند. بهتر است تيرهاي دروازه با لايه هاي فوم نرم پوشانده شود تا در برخورد با بازيکنان آسيب کمتري به آنها وارد شود.

توپ نبايد سخت، خيس، سنگين و يا پرباد باشد. اين توپ ها به بازيکنان آسيب ميرسانند. همچنين بازيکنان کم سن و سال بايد از توپ هاي کوچکتر و سبک تر استفاده کنند.

تکنيک صحيح و اصولي بازي

هر بازيکن بطور متوسط در هر بازي شش بار با سر به توپ ضربه ميزند و در حين تمرين اين تعداد بيشتر هم ميشود. سرعت توپ موقع ضربه زدن نيروي زيادي را به آن وارد ميکند.

اين نیرو ميتواند آسيب هاي جدي به سر و گردن بازيکن وارد کند. تکنيک مناسب در سر زدن ميتواند احتمال اين آسيب ها را تا حدود زيادي کاهش دهد. در حين سر زدن بايد سر و گردن بازيکن محکم و بدون حرکت بوده و فقط با حرکت تمام بدن به جلو به توپ ضربه وارد شود.

حرکت يکپارچه سرو گردن و تنه با هم موجب موجب کاهش احتمال آسيب به سر و گردن ميشود. بازيکنان فوتبال هر چه عضلات گردن قويتري داشته باشند احتمال آسيب به سر در آنها کمتر ميشود.

توجه به نکات زير هم اهميت دارد

•وقتي زمين بازي خيس است از توپ هاي سنتتيک استفاده کنيد. توپ هاي چرمي در زمين خيس سنگين ميشوند و ممکن است به ورزشکار آسيب برسانند.
•روي فريم دروازه ننشينيد و يا از تور آويزان نشويد. سقوط دروازه بر روي بازيکن ممکن است با خطر مرگ همراه باشد.
•دروازه بايد محکم به زمين متصل شود تا سقوط نکند.
•از کفش فوتبال با گل ميخ هاي مناسب قابل انعطاف استفاده کنيد آج ها يا گل ميخ هايي که خيلي در زمين فرو ميروند ممکن است موجب آسيب زانو شوند.